In een klein bosje aan de Processieweg in Aartrijke dartelde er 's avonds soms een prachtige haas in het schijnsel van de maan. Twee vrienden, beiden fervente jagers, vernamen hiervan en besloten het schattige, mooie dier te vangen. Op een avond, tijdens de volle maan, begaven de twee jagers zich naar het bosje. Al snel stonden ze oog in oog met de haas waarover ze zoveel hadden gehoord. Op minder dan dertig passen van hen zat het dier onschuldig in het zand te spelen. "Schiet nu!" fluisterde de ene jager, genaamd Steven. "Dit is het perfecte moment! We zullen het vlees verdelen en Yolande krijgt mijn deel. Wat zal ze gelukkig zijn!" Yolande was de verloofde van de jongeman. De tweede jager pakte zijn dubbele loopgeweer en richtte. Echter, op het cruciale moment kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om het dier neer te schieten. Mopperend richtte Steven zich nu op de nietsvermoedende haas. Een schot klonk. De haas sprong het struikgewas in. "Dat dier moet wel betoverd zijn!" gromde Steven. "Het is niet te geloven! Ik heb nog nooit zo dichtbij gemist!" Ze keerden terug naar huis. Steven bleef maar nadenken over een manier om het betoverde wezen te vangen. Vervolgens plaatste hij het kruisje dat hij om zijn hals droeg in een patroon. Hij vulde zijn geweer met deze patroon, wachtte op een maanverlichte nacht en vertrok opnieuw. Daar stond de betoverde haas al. De jager richtte zijn geweer en schoot, maar de haas was verdwenen! Alleen Yolande lag daar in het zand, bloedend uit een kruisvormige schotwond, terwijl ze huilde en kermde. Steven vluchtte weg, zo snel als zijn benen hem konden dragen, en Yolande, zijn verloofde die hij had ontmaskerd als een heks, zag hij nooit meer terug.
